iç dökmece

uyuyamıyorum kaç gündür.
pek keyfim yok.
bişiler yanlış geliyor sürekli.
benle alakalı olmasa da huzursuzum.
sakin olup geçmesini bekliyorum.
kafamda deli sorular.
susturmaya çalışıyorum... olmuyor.
kızsam da kendime sonu gelmiyor.
sabaha karşı sızıyorum sonunda.
neyle meşgul olmaya çalışırsam çalışayım gecenin hüznü bi başka.
gece olunca durgunlaşıyorum.
içim sıkılıyor.
kafam kazan gibi.
sanki ucu bucağı olmayan bi masanın en başındayım ve en sonuna odaklanmışım.
duymaya çalışıyorum.
uğultu var ama duyamıyorum.
kalkıp gitmeye gücüm yok.
sanki kaybolmuşum.

mutsuz değilim.
yorgunum.
uyumak istiyorum.
dinlenmiş uyanmak istiyorum.
kendimi oyalamaya çalışmaktan yoruldum.
bu aralar suskunum.
konuşacak bir şey bulamıyorum... onca şeyin içinden... seçemiyorum.

yaşamaya devam ediyorum.
tik tak tik tak...
zaman geçiyor.
hiç durmadan ömrümden akıp gidiyor günler... haftalar... aylar...
kendime yabancılaştım.
ben kimim?
nerdeyim?
bu tuhaf ruh hali ne zaman geçecek?

her filmden, okuduğum her kitaptan etkilenmek için yaşlanmadım mı daha?
hayali kişilere empati yapmaktan daha gereksiz ne var ki?
hassas biri gibi gözükmemek için kendini soktuğun zoraki maskelerime noldu?
kendime güç gösterisi yapamayacağım kadar yorulmuş kalbim.
umarım sevmeyi unutmaz.
ütülenemeyecek kadar kaskatı kuruyup kalmaz.

boşverebilmeyi çok isterdim.
sorgulamamayı...
düzeltmemeyi.
bıraksam dağınık kalsa...
saçlarım...
beynim...
düşüncelerim...

AY HADİ İNŞALLAH!