Takıntı ve üşengeçlikle yaşamak...

Acayip takıntılı biri oldum çıktım iyice. Başkasının yapması gereken ama umursamadığı ne kadar şey varsa ben sahipleniyorum. ÇOK LAZIMMIŞ GİBİ:S Bu bir ödev, düzeltmesi gereken bir ilişki, ulaştırması gereken bir evrak, yapılması gereken konuşmalar vs. hiçbiri benim derdim değil üstelik... Aşırı bir çabalama, insanları sıkıştırma, yapsınlar diye gaza getirme ...tipik bir anne oldum çıktım :s Kendime gelince durum tamamen farklı. başlamaya karar verene kadar planlar programlar... oturmaya gelene kadar bin türlü bahaneler, kaytarmalar...bitirmeye gelince deadline yaklaştıkça kurdeşen dökmeler....
Başlanmış ama sırf mükemmel olmadı ya da ilgim dağıldı diye yarım bırakılmış çok fazla şey var... Maymun iştahlı, iflah olmaz bir sabırsızım... Sonuç odaklı yaşamamın da etkisi bu sanırım.  Ben fikre değil çıkacak işe takılıyorum. Eğer hoşuma gittiyse ve konsantre olmayı başarabilmişsem yemem, içmem, uyumam bitiririm. Başladıktan sonra birazcık daha cazip yeni bir şeye gözüm iliştiyse yandık gitti:) Özellikle puzzle yaparken ve çok da bayılmadığım bir kitaba başladığımda daha güzelini ya da sürükleyicisini görürsem hevesim anında kaçar. Program mı yapılıyor hemen hevesle araştırırım organize ederim günü gelir üşenirim canım çekmez yataktan çıkmak istemem beni zorla evden çıkaracak insanlara ihtiyaç duyarım...

Öyle ya da böyle durum o kadar sıkıcı bir hal aldı ki yazarsam herkes görür ben de bunun bilinciyle birazcık düzelirim diye umuyorum:) Bütün bu sebeplerden dolayı çok çektirdiğim bütün arkadaşlarıma ve aileme en çok da Murat'ıma çook teşekkür ederimm:)))) İyi ki varlar :)))Hep olsunlarr :)))))